เหล็กไหล

เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปกราบหลวงปู่ที่ห้วยขาแข้งมาอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากที่ไม่ได้ไปเสียนาน…ก็ขาหัก เอ๊ย ไม่มีรถใช้น่ะซี

คราวนี้ไปแบบคนแบกทุกข์…เพราะอยากช่วยอาเหลียง

ซึ่งจริง ๆ แล้วถ้าคิดให้ดี ๆ น่าจะช่วยตัวเราเองมากกว่า

เพราะถ้าอาเหลียงหายเป็นปกติดี…เราก็จะมีคนช่วยงานไงล่ะ!!!

 

คราวนี้เราไปคนเดียว…ก็จึงขับเรื่อย ๆ แบบมีสติ…

ไม่ได้เร่งร้อนให้ถึงปลายทาง หรือว่าขับแบบแท๊กซี่แต่อย่างใด

และก็เช่นเคย แวะหาอะไรยัดใส่ท้องจากตลาดในตัวอำเภอบ้านไร่

ซึ่งที่นี่จะมีร้านประจำอยู่สองร้านด้วยกันคือ ร้านผัดไทยในตัวตลาด

ซึงฝั่งตรงข้าม จะมีร้านกล้วยแขก อร่อย สะท้านโลก…๕๕๕๕ ก็เค้าว่าอย่างนั้น

ความจริงก็อร่อยใช้ได้เลยทีเดียว ส่วนอีกร้านหนึ่งก็

ร้านอาหารบ้านสวนซึ่งเป็นรีสอร์ทด้วย…จัดร้านสวย ต้นไม้ร่มรื่น และก็อาหารอร่อย

 

เมื่อไปถึงวัด ก็เห็นญาติโยมจำนวนมากกำลังสนทนาธรรมกับหลวงปู่อยู่

เราก็เอารถเข้าจอดยังใต้ถุนศาลา…ที่ประจำ…สำหรับการค้างคืน

เข้าไปกราบหลวงปู่…แล้วก็เลยมาสนทนาธรรมกับพระอาจารย์สงครามแทน

ท่านกลับบอกว่า…ไปนอนพักที่กุฏิใต้ต้นประดู่โน่นก่อนไป๊

หรือว่าจะขึ้นไปกุฏิบนก็ได้…เอ๋ ทำไมพระอาจารย์ไล่เราไปนอนหว่า????

 

เอ้า! นอนก็นอนซี งานถนัดอยู่แล้ว..

ความจริงแล้วสำหรับพ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่เรานับถือ

เราจะเป็นคนที่โง่มาก…สั่งให้ทำอะไรก็ทำตามอย่างว่าง่าย ไม่ต้องคิด…

เราได้ธรรมจากท่านทั้งสองมาก็จากการทำตามคำสั่งสอนของท่านอย่างเคร่งครัดนั้นเอง

ในตอนแรก ๆ ท่านก็สอนเยอะหน่อย…แต่พอมาช่วงหลัง ๆ

ท่านก็จะบอกว่า…เอาสอนน้อย ๆ ทำมาก ๆ หน่อยก็แล้วกัน

และคำสอนในแต่ละครั้งก็จะแตกต่างกันไป…

 

วันนี้อากาศร้อนอบอ้าวมาก…เรานอนบนเปลยวนที่มีคนผูกเอาไว้หน้ากุฏิ

ตื่นมาอีกทีก็บ่ายมากแล้ว…มีเหงื่อออกมาท่วมตัวเลย

และก็รู้สึกว่าริมฝีปากแห้ง คอแห้งผากและเจ็บคอ

สงสัยจะเป็นหวัดแดดเสียแล้วซีเรา?

ก็เลยช่างมันปะไร…อยากเป็นได้ เดี๋ยวก็หายเองแหละ

 

ชะโงกดูหลวงปู่…ญาติโยมก็ยังเยอะ ไม่ยอมถอย

สงสารหลวงปู่จัง…ไม่มีเวลาพักผ่อนเลย

เราอยากจะไปกวน…แต่ก็ไม่กล้า ไม่อยากขัดจังหวะญาติโยมเหล่านั้น

ว่าแล้วไปเดินเที่ยวดีกว่า…เขาลูกนี้ น่าเดินจะตาย

 

ว่าแล้วก็ออกเดินขึ้นเขาผ่านกุฏิหลวงปู่ ไปยังยอดเขา

แล้วก็เช่นเคย…ไปหยุดอยู่ที่ห้าง…อ๊ะ อ๊ะ มะใช่ห้างสรรพสินค้านะ

แต่เป็นนั่งร้านที่เค้าทำไว้บนต้นไม้นั่นแหละ…เป็นห้างขาประจำ…ก็มาสำรวจไว้ก่อนว่า

ยังแข็งแรง สามารถมานั่งฟังเสียงสัตว์ ในตอนกลางคืนได้ไหมน่ะ???

 

คราวนี้ไม่เดินกลับทางเก่าแล้ว แต่เดินลัดเลาะต่อไปยังเขาอีกด้านหนึ่ง

ปีนี้มีต้นไม้เขียวชอุ่มกว่าปีกลาย…ผลงานของหลวงป่เริ่มเป็นที่ประจักษ์แล้ว

ปีนี้ไม่มีไฟป่าให้เห็นอย่างแต่ก่อนอีกแล้ว…พื้นดินมีพืชคลุมดินปกคลุม

ทำให้ดินชุ่มชื้น ต้นไม้ที่ไม่มีประโยชน์และเป็นเชื้อไฟอย่างดี

ได้ถูกถางออกไปจนหมด เหลือไว้แต่เพียงที่เป็นประโยชน์

และก็ปลูกต้นไม้ที่เป็นประโยชน์เข้าไปทดแทนด้วย

ขณะนี้ต้นไม้ที่ปลูกไว้กำลังงามเชียว

 

และแล้ว ก็เกิดคำถามขึ้นในใจว่า

"อะไรคือพืชคลุมดินสำหรับการปฏิบัติของเรา????"

ก็เดินไปเรื่อย ๆ ดูโน่นดูนี่ไปตลอดทาง

จนได้ยินเสียงของหลวงปู่แว่วเข้ามาในความคิดว่า

"ก็ศีล สมาธิ ไง"

เสียงของหลวงปู่ชัดเจน แจ่มใส และก็เน้นเป็นพิเศษ

เรามัวแต่หลงคิดอยู่ว่า เสียงนี้เข้ามาในความคิดได้ไง

จนมาได้ยินเสียงไฟป่า เราจึงเดินมุ่งหน้าไปทางนั้น

เพราะว่าช่วงนี้หาไฟป่ายากแล้ว…ก็น่าจะไปดูเสียหน่อย

 

แต่พอไปถึงจริง ๆ กลับเป็นพระอาจารย์สงครามกำลังจุดไฟเผากอไผ่

ที่โค่นไว้ตั้งแต่ตอนออกพรรษาแล้ว…ตอนนี้ก็แห้งติดไฟได้เป็นอย่างดีเลย

ไฟลุกโหมโชติช่วงมาก…ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้เราจะกลัว

จนเคยบอกอาเหลียงว่า…สงสัยเราเคยเป็นสัตว์ป่าและก็ถูกไฟป่าเล่นงานมาแน่เลย

คราวนี้กลับยืนมอง พิจารณาเฉย ๆ และก็ระลึกถึงการเผาศพในต่างจังหวัดในสมัยก่อน

ที่จุดไฟเผาบนเชิงตะกอน…เราสามารถมองเห็นไฟลุกไหม้และก็เห็นศพที่กำลังไหม้ได้เป็นอย่างดี

คราวนี้ก็จึงมองดูกองไฟและก็คิดว่า ซักวันหนึ่งเราก็คงต้องโดนไฟนี้เผาผลาญลงเช่นกัน

 

ไม่นานนัก พระอาจารย์สงครามก็หยุดและก็ให้ธรรมะเราเช่นเคย

ท่านถามถึงสารทุกข์สุขดิบ แล้วก็ตบท้ายด้วยธรรมะให้เรา

ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ท่านสามารถชี้ทางดับทุกข์สำหรับชีวิตโลก ๆ ของเราได้เป็นอย่างดี

 

สนทนาธรรมกับท่านอาจารย์สงครามจนเย็นโพล้เพล้ ก็จึงแยกย้ายกันไป

เรากลับมาอาบน้ำ เพราะกลัวว่าค่ำมาก อากาศจะเย็น

แล้วก็ได้โอกาสดีที่หลวงปู่ว่าง จึงเข้าไปกราบสนทนาธรรมกับท่าน

เมื่อแจ้งความประสงค์ในการมาครั้งนี้ให้หลวงปุ่ทราบแล้ว

ท่านก็แนะนำให้อย่างดี…แล้วก็เช่นเดิมที่จะขาดเสียไม่ได้ก็คือ

การให้ธรรมะสำหรับเรา….

 

การบ้านครั้งที่แล้ว หลวงปู่ให้เราเฝ้าดูกิเลสที่จรเข้ามา

แล้วก็สังเกตุดูว่า ตัวใหนที่เราเอาชนะมันได้แล้ว ตัวใหนที่ยังแพ้แก่มันอยู่

แต่เรากลับจะฝาดฟันมันอย่างเดียว…จะเอาชนะให้ได้

คราวนี้หลวงปู่จึงบอกว่า…"อย่าไปตั้งท่าแต่จะฟันมันอย่างเดียว

กิเลสนี่มันเหมือนเหล็กไหล ถ้าเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาฟันอย่างเดียว

มีดก็มีโอกาสบิ่นหรือแตก หัก ได้ เหมือนกัน"

แล้วท่านก็แนะนำต่อไปว่า "ให้เราค่อย ๆ สังเกตุมันไป

เมื่อเรารุ้เท่าทันมัน มันก็จะไม่เกิดขึ้นอีก ให้เราอ่อนน้อมถ่อมตนกับกิเลส

ไม่ต่อต้าน แต่ก็ไม่คล้อยตาม…

เพราะกิเลสนี่แหละที่มาสอนธรรมะให้เรา ไม่ใช่ใครที่ใหนหรอก"

และก็เช่นเคย ท่านก็จะตบท้ายด้วยประโยคที่ว่า

"ใจเย็น ๆ อย่ารีบร้อน" ซึ่งเราก็มักจะเถียงท่านทุกทีว่า

"ก็พ่อแม่ครูบาอาจารย์กำลังหายไปทีละท่านสองท่าน

นี่ขนาดมีพ่อแม่ครูบาอาจารย์คอยแนะนำยังไม่ใหนเลย

แล้วเมื่อไม่มีท่าน ผมจะทำอย่างไร??" ท่านก็ไม่ตอบ

ได้แต่อึ้งไปซักพักหนึ่ง ก่อนจะตอบว่า

"ก็แล้วแต่บารมีของใครก็ของมัน"